คนทุกคนมี “คุณค่าความเป็นคน” เท่าเทียมกัน แต่ มี มูลค่าในตนเอง ไม่เท่ากันในด้าน คุณค่าความเป็นคนไม่ว่าเค้าจะ
ทำงานอะไร ตำแหน่งเล็ก หรือ ใหญ่ เราทุกคน คู่ควร กับการได้รับคุณค่าได้รับการชื่มชม และให้เกียรติ นั่นคือ วิธีคิด และ
หลักปฎิบัติของผมไม่ว่าเค้าจะเป็นแม่บ้าน ไม่ว่าเค้าจะเป็นย าม เราทุกคน มีสิทธิ และ คุณค่า ความเป็นคนเท่าเทียมกัน
ดังนั้น เราต้อง ให้เกียรติ กับคนทุกระดับต่อให้จน เป็นหนี้ก็ต้องหาทางจ่ายคืนต่อให้รวย ก็อย่ าได้ข่มเหงผู้คนเหมือนไร้ซึ่ง
มโนธรรมต่อให้ลำบากก็ต้องเป็นคนดีต่อให้ทุกข์ ก็อย่ าทิ้งคุณธรรมต่อให้ใครหลอกใช้ รู้อยู่แก่ใจก็พอไม่จำเป็นต้องป่าว
ประกาศต่อให้ใครดูแคลน รู้อยู่แก่ใจก็พอไม่จำเป็นต้องโกรธต่อคนที่มีพระคุณ รู้ระลึกอยู่ในใจอย่ าเนรคุณต่อคนที่เคารพ
นับถือ รู้ยกย่องอยู่ในใจอย่ าทำลายอยู่กับมิตร จริงใจให้กันมากหน่อยอยู่กับเพื่อนร่วมงาน ความอิจฉาลดให้มากหน่อยอยู่
กับเจ้านาย เพิ่มความเคารพ ลดการประจบสอพลออยู่กับลูกน้อง เพิ่มการชี้แนะ ลดการดูถูกดูแคลนย ามปกติต้องรู้อดทน
และมีความจริงใจ เมื่อใดที่เจออุปสรรคจึงมีคนอย ากยื่นมาเข้ามาช่วยเหลือทิ้งอะไรก็ทิ้งได้ อย่ าทิ้งมโนธรรมทิ้งอะไร
ก็ทิ้งได้ อย่ าทิ้งความมุ่งมั่นต่อให้จน ก็อย่ าเป็นมิจฉาชีพต่อให้ย าก ก็อย่ าขายเพื่อนต่อให้ทุกข์ ก็อย่ าทำผิดกฏหมายต่อ
ให้เหนื่อย ก็อย่ าผลักปัดภาระหน้าที่มีวาสนาอย่ าสิ้นทุกข์เกิดมีอำนาจอย่ าใช้หมด หมดอำนาจจะถูกเอาคืนวาสนาคงอยู่
เ พ ร า ะรู้ถนอมรักษา อำนาจคงอยู่เ พ ร า ะรู้อ่อนน้อมอำนาจและวาสนาในโลกเกิดขึ้นได้กับทุกคน แต่ใช่ว่า
ทุกคนจะรู้รักษา เกิดง่ายคงไว้ย าก หากสิ้นความดี! เป็นคนได้เ พ ร า ะใจสูงอย่ าทำอะไรที่ต้องละอายแก่ใจ ตอนนี้ไม่
ละอาย วันหนึ่งจะรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิตแม้กระทั่งตามหลักคำสอนตามหลักพุทธศาสนสุภาษิต ก็เคยมีการกล่าวไว้ว่า
ความได้เป็นมนุษย์เป็นการย ากนั้นคือการย ากที่จะได้เกิดมาเป็นมนุษย์ แม้เกิดมาแล้วไม่เพียงต้องรักษาชีวิตให้ยืนย าว
เท่านั้น แต่ยังต้องรักษาความเป็นมนุษย์ไว้ให้สมบูรณ์ มนุษย์ก็คือคน คุณค่าของมนุษย์หรือของ คนที่สำคัญที่สุดคือความ
ไม่เป็นสัตว์ไม่ใช่สัตว์ เมื่อพูดถึงความเป็นสัตว์ ทุกคนย่อมรู้สึกถึง ความแตกต่างของตนเองกับสัตว์อย่ างชัดเจน ทุกคน
ย่อมยินดีอย่ างยิ่งที่ตนไม่เกิดเป็นสัตว์ ยินดีที่ตนไม่ใช่สัตว์ แม้เพียงถูกเปรียบว่าเป็นสัตว์หรือเพียงเหมือนสัตว์ ก็ย่อม
ไม่พอใจอย่ างยิ่ง นั่นก็เ พ ร า ะทุกคนเห็นความห่างไกลระหว่างคุณค่าของคนกับของสัตว์ ค่าของคน เป็นค่าที่สูงกว่า
ค่าของสัตว์ ดังนั้นคุณค่าของมนุษย์จึงแตกต่างกับสัตว์ ผู้เป็นมนุษย์จึงจำเป็นต้องถนอมรักษาคุณค่าของตนไว้มิให้เสีย
ความเป็นมนุษย์ทุกคนต่างมีหน้าที่ของตน บทบาทที่แตกต่างนั้นทำให้สังคมและประเทศขับเคลื่อนได้ ผู้มีความฉลาด
ทางปัญญาย่อมใช้ปัญญาช่วยพัฒนาประเทศ ผู้มีความสามารถทางร่างกายย่อมใช้แรงกายทำงานเพื่อประเทศหากมี
คนรวยแต่ไม่มีคนทำงาน คนรวยนั้นย่อมอยู่ไม่ได้ หากมีคนจนเป็นผู้ทำงาน แต่ไม่มีผู้จ้างงาน คนจนนั้นย่อมอยู่ไม่ได้
จะมีเพียงอย่ างใดอย่ างหนึ่งไม่ได้ และขอให้จำไว้เสมอว่า “ไม่ว่าจะมีหรือจนล้วนเป็นคนเหมือนกัน”
