มีเด็กชายคนนึงอ ย า กเลี้ยงปลาทอง เขาขอร้องให้พ่อซื้อให้ พ่อก็ซื้อให้ตามที่ลูกชายร้องขอเด็กชายดีใจ
เฝ้าดูแลเอาใจใส่ เล่นกับปลาทองทุกวันแต่เมื่อเวลาผ่านไปเด็กชายเริ่มเบื่อและเจอสิ่งอื่นที่น่าสนใจกว่า
เขาทิ้งปลาทองไว้ในตู้ แล้วไม่เล่นกับปลาทองเหมือนเช่นเคยทว่า…ทุกครั้งที่ปลาทองเห็นหน้าเด็กชาย
ปลาทองมักจะกระโดดขึ้นผิวน้ำไปมา ด้วยความดีใจหวังเพื่อให้เด็กชายหันมาสนใจ แต่กลับไม่มีวี่แววของ
เด็กชายวันหนึ่งเมื่อเด็กชายสังเกตเห็นว่าปลาทองของเขาเงียบผิดปกติ เขาจึงลองเคาะตู้กระจกใส
หวังเพื่อเรียกปลาทองตัวน้อย แต่ปลาทองก็ได้จากไปเสียแล้วเด็กชายเสียใจและเสียดายว่า
“ช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาปล่อยปละละเลยบางสิ่ง กว่าจะรู้ตัวก็ไม่อาจแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว”
บางครั้งคนเรา มักจะมองข้ามสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวมากที่สุดและเลือกที่จะให้ความสำคัญกับสิ่งที่อยู่ไกลตัวจนเมื่อถึง
วันนึงสิ่งที่เราคิดว่า “มันยังคงอยู่ตรงนี้” มันอาจจะไม่มีอยู่อีกแล้วก็ได้ ชีวิตคนเราไม่อาจคาดเดาได้ทุกสิ่งจงรักษา
สิ่งที่สำคัญที่สุดเอาไว้ให้ดี ๆอ ย่ าปล่อยให้เวลาล่วงเลยผ่านไป จนไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีกแล้วต้องมาเสียใจ
ภายหลังอ ย่ าให้มีคำพูดที่ว่า “ถ้ารู้อ ย่ างนี้…” เลยนะ เ พ ร า ะว่าวันนี้พรุ่งนี้ อาจจะไม่มี ไม่อยู่ แล้วก็ได้
