เมื่อนานมาแล้ว มีคำโบราณ ได้กล่าวไว้ว่า “ หากในบ้านมีผู้สูงอายุอยู่ เปรียบเหมือนมีสิ่งล้ำค่า ”
หลายๆครั้งที่เรามักจะใส่ใจคนนอกบ้าน มากกว่าคนในบ้านตัวเอง ทั้งยังไปให้
ความสำคัญ และใช้เวลาอยู่กับคนนอกบ้านมากกว่าคนในบ้านตัวเอง แต่กลับ
ละเลยความรู้สึกคนในบ้านไป นั่นอาจจะเป็นเพราะความเคยชินที่คิดว่าได้เจอ
หน้ากันทุกวันอยู่แล้ว ค่อยมาดูแลตอนไหนก็ได้ เพราะกลับมาบ้านก็ยังต้องเจอ
กันอยู่ดี แต่เรากำลังลืมอะไรไปหรือเปล่า ??
อย่ าลืมว่า “ พ่อ แม่ ท่านไม่ได้มีเวลาอยู่กับเราไปตลอด หรือรอเราได้ตลอดชีวิต
ฉะนั้นแล้ว จงให้ความสำคัญพวกท่านเป็นอันดับแรก
อย่ าเอาของโปรดมาให้ทานใน วันที่พ่อแม่กินไม่ได้
อย่ าพาไปเที่ยว ในวันที่พ่อแม่ไม่มีเรี่ยวแรงจะเดิน
อย่ าข อโ ทษพ่อแม่ ในวันที่สายเกินไปแล้ว
อย่ าอย ากจับมือ ในวันที่พ่อแม่ไม่รู้สึกแล้ว
อย่ าบอกรัก บอกคิดถึง ในวันที่พ่อแม่ไม่ได้ยินแล้ว
อย่ าอย ากกอดพ่อแม่ ในวันที่เหลือเพียงแต่รูปท่านให้กอด
อย่ ารอกราบเท้าพ่อแม่ ในวันสุดท้ายของชีวิตท่าน
พวกท่านสามารถรอลูกได้เสมอ แต่ชีวิตท่านอยู่ไม่ได้ตลอดไป
อย่ ามองว่า…พ่อแม่ “ เป็นเพียงคนเฝ้าบ้าน ”
ในเมื่อก่อน ตอนที่เรายังพูดไม่เป็น ใครกันที่เป็นคนสอนให้พูดได้
เมื่อก่อน ตอนที่เรายังเดินไม่เป็น ใครกันที่สอนให้เดินได้
เมื่อก่อน ตอนที่เรายังกินข้าวเองไม่เป็น ใครกันที่ป้อนข้าวป้อนน้ำ
เมื่อก่อน ตอนที่เราอาบน้ำเองไม่เป็น ใครกันที่ล้างให้ โดยไม่นึกรั งเ กี ย จ
เพราะชีวิตของทุกคนมีค่า ฉะนั้น เวลานั้นมีจำกั ด
บนโลกใบนี้ มีความไม่เที่ยงอยู่มาก ถ้าเรารู้ว่าเวลามีไม่มากนัก
ก็จงทำสิ่งดีๆให้กันไว้มากๆ อย่ าไป ท ะ เ ล า ะ หงุ ดห งิดใส่กัน
หรือมัวแต่มีอคติต่อกัน เพราะมันเสี ยเวลาที่มีค่าไปโดยเปล่าประโยชน์
หากยังมี “ โอกาส ” ได้ดูแลท่านอยู่ ก็จงรีบทำซะเถิด…
