อย่ าได้พย าย ามปั้นลูกเราให้เหมือนลูกใคร อย่ าได้ขีดเส้นให้ลูกเราเดินตามลูกใคร อย่ าได้ตั้งเป้าให้ลูกเรามีจุดหมาย
แบบใคร อย่ าได้บังคับให้ลูกเราเป็นอย่ างลูกใคร เด็กทุกคนมีสิ่งวิเศษติดตัวมาทุกคน และสิ่ง วิ เศษ เ ห ล่ านั้นก็ไม่ได้
เหมือนกันทุกคนเรามีหน้าที่เพียงเฝ้ามองและคันหาสิ่งวิเศษในตัวลูกเราให้เจอ และสนับสนุนส่งเสริมสิ่งวิเศษนั้น อ ย่ า
พย าย ามกดลูกลงพิมพ์ ให้ออกมาเป็นบล็อคเดียวกันลูกใครเรียนอันนี้แล้วดี ก็พย าย ามจะส่งลูกเราไปเรียนบ้างลูกใคร
ทำได้แบบนี้ ก็พย าย ามกระตุ้นให้ลูกเราทำได้แบบนั้นบ้างลูกใครคิดแบบนั้น ก็พย าย ามจะบอกให้ลูกเราคิดแบบเดียว
กับเข้าบ้างแบบนั้นไม่ใช่การค้นหาสิ่งวิเศษในตัวลูกเรา แต่เรากำลังพย าย ามลบสิ่งวิเศษที่ลูกเรามี แล้วยัดอย่ างอื่นที่
ได้ดั่งใจเราเข้าไปแทนที่
ลูกเรา…ไม่ต้องเหมือนลูกใครก็ได้
ลูกเรา…ไม่ต้องเก่งเท่าลูกใครก็ได้
ลูกเรา…ไม่ต้องคิดเหมือนลูกใครก็ได้
ลูกเรา…ไม่ต้องมีเป้าหมายเดียวกับลูกใครก็ได้
หรือแม้แต่ ลูกเราไม่ต้องเหมือนเรายังได้เลย ขอแต่ให้เค้าเป็นในสิ่งที่เค้าตั้งใจจะเป็น และอยู่ในขอบเขตของความดีงาม
นั่นหละพอแล้วเ พ ร า ะเราคือผู้ให้ชีวิต เราไม่ใช่เจ้าของชีวิตลูก เรามีหน้าที่ประดับประคอง ไม่ใช่เอาเชือกผูกแล้วลากลูก
ให้เดิน ชี้แนะบอกทาง แต่ไมใช่สั่งให้เดินเริ่มต้นเฝ้ามองสิ่งวิเศษในตัวลูกของเรากันดีกว่า หยุดเฝ้ามองสิ่งวิเศษในตัวลูก
คนอื่นแล้วพย าย ามจะนำสิ่งเหล่านั้นมาใส่ในตัวลูกเราให้หมดทุกอย่ าง เพื่อให้เหมือนลูกคนอื่น เป็นเด็กสวยงามเสมอ…
ถ้าได้ยิ้มอย่ างมีความสุข เชื่อไหม?
